Ο εσωτερικός διάλογος, η υπαρξιακή αναζήτηση, η διαδικασία εύρεσης της εσωτερικής μας φωνής, της δικής μας αλήθειας, ο εαυτός μας, αυτός ο «άλλος» που μας εξομολογείται τις επιθυμίες του και τα χίλια «πρόσωπα» που κρύβει στην απεραντοσύνη των πνευματικών και συναισθηματικών πεδίων του είναι η ιδέα πίσω από τις υπαρξιακές προσωπογραφίες αυτής της σειράς των έργων.

Στο εξωτερικό μας περίβλημα, στην αντικειμενική αλήθεια, ο ρόλος μας είναι καθορισμένος και λίγο έως πολύ μονοδιάστατος. Μέσα μας όμως η ύπαρξη είναι αχανής, πολυπρόσωπη  και πολυδιάστατη. Αν και τα υπαρξιακά μας «πρόσωπα» δεν έχουν κάποια φυσική υπόσταση και δεν μπορείς να τα συναντήσεις, εντούτοις μέσα μας συνδιαλεγόμαστε μαζί τους. Εκεί βασίζεται και ο τίτλος της σειράς των έργων «Εξομολογήσεις ενός παιδιού που δε συνάντησα ποτέ».

Πέρα από το εικαστικό κομμάτι, τα έργα αυτά συνοδεύονται από ποιήματα και τραγούδια ως ένα ενιαίο πλαίσιο Εικαστικής Μουσικής Λογοτεχνίας.